امّن یجیب المضطرّ إذا دعاه و یکشف السّوء و یجعلکم خلفاء الأرض الهٌ مع الله، قلیلاً ما تذکّرون
«کیست که درمانده را زمانی که او را بخواند اجابت کند و گرفتاری را برطرف سازد و شما را جانشینان این زمین قرار دهد؟
آیا معبودی با خداست؟ چه کم پند می‌‌گیرید!»
سوره نمل (27)، آیه 62.
اولین و آخرین راه برای بیرون آمدن از سختی ها و اضطرار های زندگی یک راه بیشتر نیست؛ دعا و توسل، به خدای متعال و چهارده معصوم علیهم السلام و در این عصر امام زمان عجل الله تعالی فرجه است.
اگر از سویدای دل با حال اضطرار و انقطاع از غیر، خدا را بخوانیم، غیر ممکن است که گشایشی از جانب خدا ایجاد نشود...
اضطرار حالتی درونی است و زمانی به وجود می‌‌آید که انسان هیچ وسیله و پناهگاهی برای حلّ مشکل خود ندارد
و دستش از همه جا کوتاه شده است، در این حالت درونش او را به سوی خداوند و اولیا الهی هدایت می کند .
دل انسان در حالت اضطرار به گونه‌‌ای به خداوند متّصل می‌‌شود که آدمی با تمامی وجودش خدا را می‌‌بیند و صدایش می‌‌زند.
و خداوند که وعده گشایش و فرج داده است راه نجات را ایجاد می کند.
عمده مسأله دردعا و استجابت دعا این است که خواست حقیقی در کار باشد. دعا به زبان و لسان قال فقط نباشد. به زبان حال هم باشد.
انتظار فرج وقتی از حالت دعاهایی که فقط بر زبان مردم جاری است، خارج شود و همه به مرحله‌‌ای برسند که واقعاً منتظر قیام امام مهدی(عج) باشند و خود را برای آن روز آماده کنند و با تمام وجود از خداوند درخواست فرج کنند،
خداوند دعای را آنها به اجابت می‌‌رساند.
علی حقیقی
