قحطی یاور

 

    یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد

    دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد

    آب حیوان تیره گون شد، خضر فرخ پی کجاست
    خون چکید از شاخ گل، باد بهاران را چه شد

    کس نمی گوید که یاری داشت حقِ دوستی
    حق شناسان را چه حال افتاد، یاران را چه شد

    لعلی از کانِ مروت، برنیامد سال هاست
    تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

    شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
    مهربانی کِی سر آمد، شهریاران را چه شد

    گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند
    کس به میدان در نمی آید، سواران را چه شد

    صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست

   

سکه ای از سوی یار

    این سکه همان سکه ای بود که آقای شیر زاد از دست حضرت ولی عصر (عج) گرفته بودند

    داستان را آقای مهدوی نیا این گونه از خود آقای شیر زاد نقل می کنند:

    من در سال 1321 هجری شمسی ازدواج کردم،چند سال از ازدواجم گذشته بود اما بچه دار نمی شدیم؛تصمیم گرفتم از پرورشگاه یک بچه بگیرم و بزرگ کنم!

    به این ترتیب یک فرزند وارد زندگی ما شد،همه خوشحال بودیم و احساس کمبود فرزند را فراموش کرده بودیم.اما متاسفانه این بچه چهار ساله که 

    شد توی حوض افتاد و فوت کرد.بعد از درگذشت آن طفل معصوم من حوصله هیچ کاری را نداشتم مرتب گریه می کردم دلم آرام نمی گرفت،حالم منقلب بود

    تا این که به دلم افتاد نذری کنم شاید جواب بگیرم!

    چند وقتی بود که مینی بوسی خریده بودم و برادرم رانندگی آن را قبول کرده بود.

    یک هفته مانده بود که یک سال تمام شود وقتی جلوی پل «آهنچی» ماشین پر شد و راه افتادیم،دیدم سید خوش سیمایی از لا بلای درخت ها بیرون آمد

    و دست تکان داد وقتی به ما رسیدند،فرمودند:جمکران میروید؟گفتم بله در را باز کردم و ایشان سوار شدند؛آن بزرگوار کنار سید ابوالقاسم روحانی نشستند.

   

ستاره ای از دل خورشید و ماه

      حضرت امیر المؤمنین علی علیه السلام نگاهی به

      امام حسن مجتبی علیه السلام انداختند و فرمودند:

      این پسرم سید است چنان چه رسول خدا صلی الله علیه واله

      او را سید نامیدند و بزودی خداوند از نسل اومردی به

      نام پیامبر اکرم صلی الله علیه واله بی رون خواهد آورد که

      در  اخلاق مانند آن پیامبر خدا خواهد بود.

                                             بحارالانوار:ج51ص39حدیث19،باب صفاته و علامته و نسبه.

 

امام زمان رحمتی است برای زمین و زمان...

   

      امام زمان(عج)کسی است که فاتح قلب هاست نه با شمشیر که با حسن احمدی اش بر اهل عالم حکومت.

      مولای ما مانند جدّ بزرگشان پیامبر اکرم(صلوات الله و سلام علیه) رحمتی هستند برای عالمین.

      در قرآن خداوند متعال پیامبر را رحمة اللعالمین نامیده اند:

      وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمینَ.

      امام زمان (عج) هم به این لقب زیبنده اند:

      السَّلَامُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الْعَلَمُ الْمَنْصُوبُ وَ الْعِلْمُ الْمَصْبُوبُ وَ الْغَوْثُ وَ الرَّحْمَةُ الْوَاسِعَة.